Polazeći od Pintricheva modela samoreguliranog učenja, kao jednog od najistaknutijih i u istraživanjima najzastupljenijih socio-kognitivnih modela, ovaj se rad bavi pitanjem dimenzionalnosti konstrukta samoreguliranog učenja. Temeljeći se na teorijskim pretpostavkama spomenutoga modela, te nalazima dosadašnjih istraživanja u području, formulirana su dva hipotetička modela strukture samoregulacije učenja. Prvi model pretpostavlja postojanje strategija samoregulacije kognicije, motivacije i ponašanja, kao zasebnih, ali povezanih oblika aktivnosti pri učenju, dok drugi pretpostavlja zajednički izvor varijabiliteta svih strategija samoregulacije koji je definiran kao opći mehanizam samoregulacije pri učenju. Istraživanje je provedeno na prigodnom uzorku od 218 studenata prve godine Pedagoškog fakulteta u Bihaću. Podaci o relevantnim varijablama istraživanja prikupljeni su pomoću dva instrumenta: LIST (za strategije samoregulacije kognicije i ponašanja) i SSRM (za strategije samoregulacije motivacije), a teorijski pretpostavljena struktura samoregulacije učenja testirana je konfirmatornim faktorsko-analitičkim postupcima. Uz određene prilagodbe, rezultati uglavnom potvrđuju polazne pretpostavke u osnovi prvoga modela kojim je predviđena trodimenzionalna struktura samoregulacije učenja.

samoregulacija učenja, strategije samoregulacije, studenti